एका गावात राजू नावाचा शेळीपालक मुलगा राहत होता. तो खूप चपळ आणि खोडकर होता, पण त्याला मस्करी करायची सवय होती. रोज सकाळी तो आपल्या शेळ्यांना घेऊन कुरणात जायचा आणि तिथे त्यांचं रक्षण करायचा. गावकऱ्यांना राजूची मस्करी आवडायची, पण कधी कधी ते त्याच्या खट्याळपणाने वैतागायचे.
एके दिवशी, राजूला कुरणात कंटाळा आला. त्याने मजा करायचं ठरवलं आणि गावाकडे धावत जाऊन ओरडलं, “लांडगा आला रे आला!” गावकरी घाबरून काठ्या घेऊन धावले, पण तिथे फक्त राजू हसताना दिसला. “मी मस्करी केली!” तो म्हणाला. गावकरी रागावले, पण त्यांनी त्याला माफ केलं.
काही दिवसांनी, राजूने पुन्हा तीच मस्करी केली. “लांडगा आला रे आला!” तो ओरडला. गावकरी पुन्हा आले, पण यावेळीही फक्त राजूचा खट्याळ चेहरा दिसला. “असं पुन्हा करू नकोस,” गावातला बापू म्हणाला. “खोटं बोललंस तर आम्ही तुझ्यावर विश्वास कसा ठेवणार?” पण राजूला ही मजा वाटत होती.
एका सकाळी, राजू कुरणात शेळ्यांसोबत होता. अचानक, झुडपातून खसखस आवाज आला, आणि खरंच एक लांडगा दिसला! राजू घाबरला, पण त्याने मोठ्याने ओरडलं, “लांडगा आला रे आला!” पण गावकरी हसत म्हणाले, “राजू पुन्हा मस्करी करतोय!” कोणीच मदतीला आलं नाही. राजूला आपली चूक कळली.
राजूने हिम्मत गोळा केली आणि एक काठी उचलली. त्याने शेळ्यांना सुरक्षित जागी हाकललं आणि लांडग्याच्या दिशेने धावला. मोठ्याने ओरडत त्याने काठी फिरवली. लांडगा घाबरला, पण पूर्णपणे पळाला नाही. राजू स्वतः लांडग्यासमोर उभा राहिला, त्याचं हृदय धडधडत होतं.
शेवटी, एका शेतकऱ्याने राजूचा आवाज ऐकला आणि गावकऱ्यांना बोलावलं. सगळ्यांनी मिळून लांडग्याला पळवून लावलं. शेळ्या सुखरूप होत्या, आणि राजू बचावला. गावकरी त्याच्यावर रागावले, पण त्याच्या धैर्याचं कौतुकही केलं. राजूने सर्वांसमोर माफी मागितली आणि खोटं न बोलण्याचं वचन दिलं.
त्या दिवसापासून राजू बदलला. तो अजूनही हसतमुख राहिला, पण मस्करीसाठी खोटं बोलणं बंद केलं. गावकऱ्यांनी त्याच्यावर पुन्हा विश्वास ठेवायला सुरुवात केली. लांडग्याच्या प्रसंगाने त्याला शिकवण दिली, खोटं बोलण्याने विश्वास गमवावा लागतो, आणि खरं धैर्य नेहमीच रक्षण करतं.
आता, गावात “लांडगा आला रे आला!” असं कोणी म्हणालं, की सगळे हसतात आणि राजूची गोष्ट आठवतात.
