संदीप एका खासगी कंपनीत काम करत होता, आणि त्या दिवशी त्याचा ओव्हरटाईम झाला होता. रात्री अडीच वाजता तो हिरापूर स्टेशनवर पोहोचला, जेव्हा सगळं स्टेशन सुनसान होतं. फक्त प्लॅटफॉर्म क्रमांक ४ वरच शेवटची ट्रेन येणार होती. संदीपने घाईने तिकिट घेतलं आणि त्या प्लॅटफॉर्मकडे वळला. अचानक ध्वनिक्षेपकावरून आवाज आला — “शेवटची ट्रेन काही क्षणांत प्लॅटफॉर्म क्रमांक ४ वर येत आहे.”
त्याला थोडा गोंधळ वाटला, पण थकव्यामुळे असेल असं म्हणून तो शांत राहिला. ट्रेन आली, आणि त्याने आत प्रवेश केला. त्याच्या आश्चर्याचा पारावार उरला नाही — पूर्ण डबा रिकामा होता. त्याने खिडकीजवळ एक आसन घेतलं आणि डोळे मिटले. पण लगेच लाईट्स हलायला लागल्या, आणि ट्रेनमध्ये एक विचित्र शांतता पसरली.
ट्रेन हळूहळू पुढे जात होती, पण संदीपला वाटलं की बाहेरचं दृश्य सारखंच दिसत आहे. प्रत्येक स्टेशन एकसारखंच, प्रत्येक झाड, प्रत्येक पोल — जणू सगळं पुन्हा पुन्हा होतंय. त्याने मोबाईलवर वेळ पाहिली — २:४७ — पण ती वेळ पुढे जातच नव्हती. अचानक त्याला डब्याच्या टोकाकडून खोकल्याचा आवाज आला. त्याने मागे पाहिलं — तिथं एक वृद्ध स्त्री बसलेली होती.
संदीप थोडा घाबरला कारण तो डबा तर पूर्ण मोकळा होता! तो सावकाश तिच्याकडे गेला आणि विचारलं, “आजी, तुम्ही कधी चढलात?” वृद्ध स्त्रीने डोळे उघडले आणि हळू आवाजात म्हणाली — “ही ट्रेन फक्त आमच्यासारख्यांसाठी असते.” हे ऐकून संदीपच्या अंगावर काटा आला. तो घाबरून परत आपल्या जागी बसला.
त्याने मोबाईल काढून कॉल करण्याचा प्रयत्न केला, पण नेटवर्क पूर्णपणे गेलेले होतं. इंटरनेट चालत नव्हतं, आणि घड्याळाचं काटं तसंच थांबलं होतं. बाहेर पाहिलं, तर ट्रेन पुन्हा त्या प्लॅटफॉर्मवरून जात होती — पुन्हा प्लॅटफॉर्म क्रमांक ४! एक विचित्र लूपसारखं काहीतरी होतं. आणि मग ट्रेनची लाईट पूर्णपणे बंद झाली.
अंधारात संदीपने मोबाईलची टॉर्च लावली आणि चारी बाजूला पाहिलं. वृद्ध स्त्री आता गायब झाली होती. तो दुसऱ्या डब्याकडे गेला, एखादा प्रवासी तरी सापडेल या आशेने. पण प्रत्येक डबा एकसारखा रिकामा आणि थंडगार होता. त्याला सतत वाटत होतं की कोणी तरी त्याच्या मागे चालत आहे, पण वळून पाहिल्यावर कुणीच नसायचं.
शेवटी एका डब्यात त्याला एक तरुण पेपर वाचताना दिसला. संदीप धावत त्याच्याकडे गेला आणि म्हणाला, “अरे बापरे, ही ट्रेन थांबत का नाहीये?” तो तरुण डोकं वर न करता बोलला — “ही ट्रेन त्यांच्यासाठी आहे जे आपल्या पापांपासून पळत असतात.” संदीप काहीच समजू शकत नव्हता, पण जेव्हा तो तरुण डोकं वर करतो — त्याचा चेहरा नव्हता! फक्त एक रिकामं, निस्सीम पांढरं अवकाश.
संदीप जोरात किंचाळत तिथून पळून गेला. दरवाजे उघडण्याचा प्रयत्न केला, पण सगळे लॉक होते. तो समजून गेला की ही ट्रेन सामान्य नाही. त्याला आजींच्या गोष्टी आठवल्या — अडकलेल्या आत्म्यांची, ज्यांना मुक्ती मिळत नाही जोपर्यंत कोणी त्यांचं ऐकत नाही. ही आत्म्यांची ट्रेन आहे का?
तेवढ्यात एका कोपऱ्यात त्याला एक लहान मुलगी रडताना दिसली. संदीप तिच्याजवळ गेला आणि विचारलं, “तुझं नाव काय ग?” ती म्हणाली, “मी आर्या. शाळेला जाताना ट्रेनमध्ये चढले आणि मग उतरूच शकले नाही.” संदीपने तिचा हात धरला आणि म्हटलं — “मी तुला घरी पोहोचवतो.”
त्या क्षणी ट्रेन एकदम थांबली. एक निळसर प्रकाश पसरला आणि दरवाजे आपोआप उघडले. पण बाहेर पडल्यानंतर संदीप स्टेशनवर नव्हता — तर एका काळ्या, घनदाट जंगलात होता. आर्या गायब झाली होती, आणि तिच्या जागी तीच वृद्ध स्त्री उभी होती. ती हसत म्हणाली — “आता तू आमच्यातलाच झालास.”
संदीप जोरात पळायला लागला, पण जंगल कधीच संपेना. प्रत्येक झाड एकसारखं, प्रत्येक वळण सारखं — जणू काळाचं चक्र फिरत होतं. अचानक त्याला दूर एक मंद प्रकाश दिसला — एक लहानशी समिधा, जिथं घंटा वाजत होत्या. तो धावत तिथं पोहोचला आणि शरण गेला. समोर एक साधू बसले होते.
साधूंनी डोळे उघडले आणि म्हणाले, “तू विसरलेल्यांच्या प्रदेशात अडकला आहेस. ही ट्रेन त्या लोकांसाठी आहे जे आपले गुन्हे झाकतात.” संदीप थरथरत विचारतो, “मी काय केलं?” साधू म्हणाले — “तुला आठवतंय का कॉलेजमध्ये तुझ्या मित्राला तू रेल्वे प्लॅटफॉर्मवर ढकललं होतं? त्याची आत्मा अजून या ट्रेनमध्ये अडकलेली आहे.” संदीप सुन्न झाला.
साधूंनी सांगितलं की मुक्त व्हायचं असेल, तर त्या आत्म्याची माफी मागावी लागेल. संदीपने संमती दिली. तो पुन्हा बाहेर आला, आणि समोर पुन्हा तीच ट्रेन उभी होती — यावेळी निळसर प्रकाशात. दरवाजा आपोआप उघडला आणि संदीप आत गेला. यावेळी तो सजग होता.
डब्याच्या मध्यभागी तो मित्र, आदित्य, बसलेला होता — चेहरा भाजलेला, डोळ्यांत दुःख. संदीप त्याच्या पायाशी बसून म्हणाला, “माफ कर मित्रा, त्या वेळी मी घाबरलो होतो. मला नाही वाटलं असं काही होईल.” आदित्यने काही क्षण पाहिलं, आणि मग हलकंसं हसला. “आता मला मुक्ती मिळाली,” असं म्हणत तो प्रकाशात विरघळला.
संदीपच्या डोळ्यांतून अश्रू वाहत होते. आणि अचानक त्याला जाणवलं — तो स्टेशनच्या बाकावर झोपलेला आहे. सकाळ झाली होती, आणि स्टेशनवर गर्दी होती. एक पोलीस त्याला हलवतो आणि म्हणतो, “साहेब, तुम्ही रात्रभर बेशुद्ध होतात.” संदीप उठला, आणि आपल्या खिशात एक जुनं तिकिट सापडलं — ज्यावर लिहिलं होतं: “शेवटची ट्रेन एकदाच जाते.”
