समीर, ओंकार, निखिल, वैभव आणि प्रियांश – कॉलेज संपल्यानंतर गोव्याला एकदम हटके ट्रिपला जायचं ठरवतात. त्यांनी गाडी भाड्याने घेतली आणि रात्रीच्या प्रवासाला सुरुवात केली. सकाळपर्यंत गोवा गाठायचं ठरलं होतं. सगळे खूप उत्साही होते, गाडीत म्युझिक, गप्पा आणि फूडचा फडशा चालू होता. पण कोणालाही कल्पना नव्हती की त्यांचा हा प्रवास नेहमीसारखा नसेल.

नेहमीच्या हायवेऐवजी त्यांनी शॉर्टकट घेतला – एक जुनाट, विरळ जंगलातून जाणारा रस्ता. Google Maps वरही तो रस्ता दाखवला गेला आणि त्यांना वाटलं ते लवकर पोहोचतील. रात्र होत चालली होती, अंधार वाढत होता आणि आजूबाजूला एकही वाहन दिसत नव्हतं. फक्त झाडांची कुजबूज आणि पक्ष्यांचे विचित्र आवाज. ओंकारने गाडी हळू चालवायला सुरुवात केली, पण समीरला वाटलं काहीतरी विचित्र आहे.

सुमारे अर्धा तास गाडी चालवल्यावर त्यांनी एक लहानसं गाव पार केलं – गावाचं नाव होतं “नांदेवाडी”. गाव शांत, अंधारात बुडालेलं आणि एकही माणूस रस्त्यावर नव्हता. पण १५ मिनिटांनंतर ते पुन्हा त्याच गावात पोहोचले! सर्वांनी एकमेकांकडे पाहिलं – “हे गाव आपण आधी पार केलं ना?” निखिल म्हणाला, “शक्य नाही… आपण सरळ जात होतो!”

ओंकारने Maps पुन्हा तपासलं – ते सरळच जात होते, पण तरीही नांदेवाडी पुन्हा समोर. त्यांनी वेगळा रस्ता निवडला, उजवीकडून गाडी फिरवली. आता त्यांना खात्री होती की नवीन वाट धरली आहे. पण अर्ध्या तासाने पुन्हा तेच गाव. आता मात्र त्यांच्या अंगावर काटा आला. “चकवा…?” प्रियांश पुटपुटला.

गावाच्या शेवटी एक प्राचीन, मोडकळीस आलेलं मंदिर होतं – खूप काळापासून बंद असलेलं. समीरने सुचवलं, “या मंदिराजवळ काहीतरी असावं… जसं काही इथूनच चक्र सुरू होतंय.” त्यांनी मंदिरात जाण्याचा निर्णय घेतला. आत गेल्यावर सगळं धुळीने झाकलेलं, पण भिंतीवर विचित्र कोरीव आकृती होत्या – आणि एका कोपऱ्यात “चकवा” हे शब्द लाल रंगात लिहिलेले. अचानक दरवाजा आपोआप बंद झाला.

मंदिराच्या आतल्या खोलीत एक भला मोठा आरसा होता. त्यांनी आरशाकडे पाहिलं तेव्हा त्यांना आपल्या मागे एक वेगळं गाव दिसलं – पण प्रत्यक्षात तिथे फक्त भिंत होती. प्रियांशने हळूच आरसाच्या जवळ हात नेला आणि त्याचा हात आरशातून आत गेला! त्याला खेचलं गेलं आणि सगळे घाबरले. पण नाईलाज होता – एकामागून एक सगळे आरशातून आत शिरले.

आरशामागे वेगळंच जग होतं – तेच गाव, पण आकाश नेहमीसाठी लालसर, वातावरण कुंद आणि हवेत मृत्यूचा वास. तिथे एकही जीव नव्हता, फक्त सावल्या आणि कुजबुज. त्यांनी पुन्हा गाडीत बसून गावातून बाहेर पडायचा प्रयत्न केला. पण कितीही गेले तरी “नांदेवाडी”ची पाटी पुन्हा समोर आली. त्यांना समजलं – आता ते चकव्यात अडकले आहेत.

रात्री त्यांना विचित्र आवाज ऐकू यायला लागले – कुणीतरी मदतीसाठी ओरडत होतं. एका झाडाच्या खाली रक्ताने माखलेली मूठ दिसली. समीरने तिच्या दिशेने पाय टाकताच त्याला अचानक ढकललं गेलं आणि तो बेशुद्ध झाला. दुसऱ्या दिवशी तो उठल्यावर त्याच्या शरीरावर चकमकांच्या खुणा होत्या – जणू त्याच्यावर काहीतरी प्राणी झडप घालून गेला होता.

मंदिरातल्या भिंतींवर एक कोडं होतं – “पाच पावलांनी मागे जा, तिसऱ्या सावलीकडे पाहा, आणि जे तिला हवे ते द्या.” त्यांनी हे कोडं उलगडण्याचा प्रयत्न केला. तिसरी सावली म्हणजे त्या मंदिरातल्या मूळ देवीची मूर्ती होती. त्यांना समजलं की या देवीला काही अर्पण केल्याशिवाय चकवा सुटणार नाही. त्यांनी समीरच्या हातातली पुरातन अंगठी देवीसमोर ठेवली.

अचानक एक तेजस्वी प्रकाश पसरला आणि मंदिर पुन्हा उजळलं. दरवाजा उघडला गेला, आणि सगळे मित्र धावत गाडीत बसले. यावेळी जेव्हा त्यांनी गाव सोडलं, ते प्रत्यक्षात हायवेवर पोहोचले – शेवटी गोव्याचा बोर्ड दिसला. सगळे आनंदी झाले, पण… प्रियांशच्या खिशातून ती अंगठी पुन्हा बाहेर आली होती. “आपण खरंच सुटलोय… की अजून आत आहोत?” – हा प्रश्न त्यांच्या मनात घर करून राहिला.