जंगलाच्या दाट अंधारात, रात्रीच्या नीरव शांततेत फक्त पानांच्या सळसळीचा आणि कधीतरी एखाद्या प्राण्याच्या अस्पष्ट किंकाळीचा आवाज येत होता. संशोधकांचा एक छोटासा गट, ज्यामध्ये चार जण होते—विकास, मृणल, तेजस आणि सायली—जंगलाच्या आत खोलवर एका प्राचीन अवशेषांचा शोध घेत होते. त्यांच्या हातात टॉर्च, नकाशे आणि अत्याधुनिक उपकरणे होती, पण जंगलाच्या या भागात त्यांना काहीतरी असामान्य जाणवत होतं. हवेत एक अनामिक दडपण होतं, जणू काही प्रत्येक पावलागणिक कोणीतरी त्यांच्यावर नजर ठेवून आहे. त्यांच्या नकाशावर एका जुनाट किल्ल्याचा उल्लेख होता, जो शतकानुशतके कोणालाही सापडला नव्हता. आणि आज, रात्रीच्या या गूढ वेळी, त्यांना त्या किल्ल्याचा दरवाजा सापडला.
हा दरवाजा कोणत्याही सामान्य दरवाज्यासारखा नव्हता. तो प्रचंड, काळ्या दगडातून कोरलेला होता, ज्यावर विचित्र, अमानवी आकृती कोरलेल्या होत्या. त्या आकृतींच्या डोळ्यांत एक विचित्र चमक होती, जणू त्या जिवंत असाव्यात. विकास, जो गटाचा नेता होता, त्याने आपल्या टॉर्चचा प्रकाश त्या आकृतींवर टाकला. त्याच्या हातातली टॉर्च थरथरत होती, आणि त्याच्या चेहऱ्यावर कुतूहलाबरोबरच भीतीही दिसत होती. “हा दरवाजा… याच्यावर कोरलेल्या आकृती मानवी नाहीत,” तो किंचित घाबरलेल्या आवाजात म्हणाला. मृणलने, जी नेहमीच निर्भय होती, पुढे होऊन दरवाज्याला हात लावला. तो थंडगार होता, पण त्यातून एक विचित्र उष्णताही जाणवत होती, जणू तो जिवंत आहे.
सायलीने तिच्या उपकरणावरून दरवाज्याची छायाचित्रे घ्यायचा प्रयत्न केला, पण तिचे कॅमेरे अचानक बंद पडले. “काय आहे हे? माझे उपकरणं काम करत नाहीत!” ती घाबरून म्हणाली. तेजसने त्याच्या रेडिओवरून बाहेरच्या तळाशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न केला, पण त्याला फक्त अस्पष्ट, कर्कश्श आवाज ऐकू आला. जंगलातली शांतता आता भयानक वाटू लागली होती. तरीही, उत्सुकता आणि संशोधकाच्या जिद्दीने त्यांनी ठरवले की दरवाजा उघडायचाच. विकासने मोठ्या किल्लीच्या आकाराचं एक यंत्र दरवाज्याच्या कुलूपात टाकलं, आणि काही क्षणांतच दरवाजा एका भयंकर कर्कश आवाजासह उघडला गेला.
दरवाजा उघडताच, जंगलात एक भयानक गूढ आवाज घुमू लागला. तो आवाज मानवी नव्हता—जणू हजारो आत्म्यांच्या किंकाळ्या एकत्र येऊन तयार झाल्या होत्या. हवेत एक थंडगार झुळूक आली, आणि संशोधकांच्या टॉर्चचा प्रकाश मंदावला. त्यांच्या उपकरणांचा संपर्क पूर्णपणे तुटला. सायलीच्या हातातली टॉर्च जमिनीवर पडली, आणि तिच्या चेहऱ्यावर भय स्पष्ट दिसत होतं. “आपण आत जायचं का?” तिने कातर स्वरात विचारलं. पण विकासने तिच्याकडे न पाहता, “आता मागे फिरणं शक्य नाही,” असं म्हणत आत पाऊल टाकलं. बाकीच्यांनीही त्याचं अनुकरण केलं, आणि सगळे दरवाज्याच्या आत शिरले.
आतलं वातावरण जंगलापेक्षा वेगळं होतं. हवा थंड होती, आणि प्रत्येक श्वास घेताना छातीत कसला तरी दबाव जाणवत होता. भिंतींवर तशाच अमानवी आकृती कोरलेल्या होत्या, पण यावेळी त्यांचे डोळे जणू खरोखरच हालत होते. मृणलने एका भिंतीला हात लावला, आणि तिच्या हाताला एक विचित्र चिकट पदार्थ लागला. “हे काय आहे?” ती घाबरून मागे सरकली. पण कोणालाही उत्तर देता येईना. त्यांच्या पावलांचा आवाज गूढ गूंज बनून परत येत होता, आणि प्रत्येक पावलागणिक त्यांना असं वाटत होतं की कोणीतरी त्यांचा पाठलाग करत आहे.
काही अंतर चालल्यानंतर त्यांना एक मोठा हॉल सापडला, ज्याच्या मध्यभागी एक प्रचंड वेदी होती. त्या वेदीवर एक काळा दगड ठेवलेला होता, ज्यावरून लाल रंगाचा द्रव ओघळत होता. “रक्त?” तेजसने घाबरलेल्या आवाजात विचारलं. पण जवळ गेल्यावर त्यांना जाणवलं की तो रक्त नव्हता, तर काहीतरी अनामिक द्रव होता, जो हवेत गंध पसरवत होता. सायलीला आता घाम फुटला होता. “आपण इथून निघायला हवं,” ती किंचित रडवेल्या आवाजात म्हणाली. पण विकासने तिच्याकडे दुर्लक्ष करत वेदीचा अभ्यास सुरू केला.
अचानक, हॉलमधला प्रकाश मंदावला, आणि त्या गूढ आवाजांनी परत एकदा सगळीकडे घुमायला सुरुवात केली. आकृतींचे डोळे आता स्पष्टपणे चमकत होते, आणि त्यांच्या चेहऱ्यावर एक क्रूर हास्य दिसत होतं. मृणलच्या हातातली टॉर्च जमिनीवर पडली, आणि ती किंचाळली, “काहीतरी आहे इथे!” तिच्या मागे एक सावली सरकली, इतकी वेगाने, की कोणालाही ती नीट दिसली नाही. विकासने सगळ्यांना जवळ येण्याचा इशारा केला, पण त्याचवेळी तेजस अचानक गायब झाला. त्याच्या जागी फक्त त्याचा रेडिओ पडलेला होता, ज्यातून कर्कश आवाज येत होता.
सायली आता पूर्णपणे घाबरली होती. ती मागे वळून पळायला लागली, पण तिला जाणवलं की दरवाजा आता गायब झाला होता. “दरवाजा कसा गायब होऊ शकतो?” ती रडत रडत ओरडली. विकास आणि मृणल तिच्याजवळ धावले, पण त्यांना जाणवलं की ते आता एका चक्रव्यूहात अडकले आहेत. भिंतींवरच्या आकृती जणू त्यांच्याशी बोलत होत्या, त्यांच्या मनात भीतीचे विचार पेरत होत्या. “तुम्ही इथून कधीच बाहेर जाऊ शकणार नाही,” असा एक आवाज त्यांच्या कानात घुमला. तो आवाज इतका भयानक होता की मृणलच्या डोळ्यांतून अश्रू वाहू लागले.
काही क्षणांतच मृणलही गायब झाली. तिच्या जागी फक्त तिचा स्कार्फ पडलेला होता, जो आता त्या लाल द्रवाने माखलेला होता. विकास आणि सायली आता फक्त दोघेच उरले होते. विकासने सायलीचा हात घट्ट धरला आणि म्हणाला, “आपण बाहेर पडू, घाबरू नकोस.” पण त्याच्या आवाजातही आता आत्मविश्वास कमी झाला होता. ते पुढे चालू लागले, पण प्रत्येक पावलागणिक हॉल बदलत होता. भिंती फिरत होत्या, आणि आकृती जणू त्यांच्याकडे येत होत्या. सायलीच्या हृदयाची धडधड इतकी जोरात होती की तिला स्वतःचा आवाज ऐकू येत नव्हता.
अचानक, एक प्रचंड सावली त्यांच्यासमोर उभी राहिली. ती मानवी नव्हती—ती इतकी भयानक होती की सायलीच्या तोंडातून किंचाळीही बाहेर पडली नाही. विकासने तिला मागे खेचलं, पण त्या सावलीने त्यांना वेगळं केलं. सायली एकटीच एका अंधाऱ्या खोलीत सापडली. तिथे फक्त तिच्या स्वतःच्या श्वासांचा आवाज आणि त्या गूढ किंकाळ्या होत्या. तिने बाहेर पडण्याचा प्रयत्न केला, पण प्रत्येक वेळी ती त्या वेदीजवळ परत येत होती. त्या काळ्या दगडावर आता तिच्या गटाच्या सदस्यांचे चेहरे दिसत होते, जणू ते त्या दगडात अडकले होते.
विकास कुठेतरी अंधारात हरवला होता. सायलीने त्याला हाका मारल्या, पण तिला फक्त तिच्याच आवाजाची गूंज परत येत होती. तिच्या मनात आता फक्त एकच विचार होता—बाहेर पडायचं. तिने सगळी शक्ती एकवटून त्या खोलीतून बाहेर पडण्याचा मार्ग शोधायला सुरुवात केली. तिच्या हाताला एक लहानसा दरवाजा लागला, जो आधी तिला दिसला नव्हता. तिने तो उघडला, आणि एक प्रचंड प्रकाशाने तिचे डोळे दिपले. ती बाहेर पडली, पण तिच्या मागे त्या भयानक किल्ल्याचा दरवाजा पुन्हा बंद झाला.
सायली जंगलात एकटीच उभी होती. तिच्या हातात फक्त तिची टॉर्च होती, जी आता पुन्हा चालू झाली होती. तिने मागे वळून पाहिलं, पण तिथे काहीच नव्हतं—नाही किल्ला, नाही दरवाजा. जणू सगळं एक स्वप्न होतं. पण तिच्या हातातला मृणलचा स्कार्फ आणि तिच्या कपड्यांवरचा तो लाल द्रव हे सगळं खरं असल्याचं सांगत होता. ती रडत रडत तळाकडे परतली, पण तिच्या मनात एकच प्रश्न होता—तिचे मित्र गेले तरी कुठे? आणि तो किल्ला कुठे गेला?
तळावर परतल्यावर तिने सगळं सांगितलं, पण कोणालाही तिच्यावर विश्वास बसला नाही. “तिथे काही किल्ला नाही,” असं तळावरचे लोक म्हणाले. पण सायलीच्या डोळ्यांत त्या भयानक आकृतींचा चेहरा आणि तिच्या मित्रांचा गायब होणं कायमचं कोरलं गेलं होतं. ती रात्री झोपताना अजूनही त्या गूढ आवाजांना ऐकत होती, आणि तिच्या स्वप्नात तो दरवाजा पुन्हा पुन्हा उघडत होता.
तिने त्या जंगलात परत जायचं ठरवलं. तिला तिच्या मित्रांना शोधायचं होतं, किंवा किमान त्या दरवाज्याचं रहस्य उलगडायचं होतं. पण प्रत्येक वेळी ती जंगलात गेली, तिला फक्त तीच सळसळ आणि त्या गूढ आवाजांचा सामना करावा लागला. त्या किल्ल्याचा दरवाजा जणू तिच्यासाठीच लपला होता, आणि ती एकटीच त्या भयानक अनुभवाला सामोरी गेली होती.
