एका झाडावर छोटंसं गोंडस कबुतर राहत होतं. त्याचं नाव होतं पिकु. पिकु दिसायला खूपच गोंडस होतं, पण त्याला एक मोठी अडचण होती, तो अजून उडायला शिकलाच नव्हता. त्याने अनेक वेळा प्रयत्न केला होता, पण दर वेळी खाली पडायचा आणि मग रडत परत आईकडे यायचा. त्यामुळे आता त्याला उडायला खूपच भीती वाटायची.
पिकुची आई दररोज त्याला धीर द्यायची, “घाबरू नकोस पिकु, उडायला वेळ लागतो, पण एक दिवस तू नक्कीच उडशील.” पिकु मनात ठरवायचा की उद्या नक्की उडेन, पण दुसऱ्या दिवशी झाडावरून खाली बघूनच त्याचं मन दडपून जायचं. त्याला वाटायचं, “मी कोसळलो तर?” म्हणून तो पुन्हा बसून फक्त इतर कबुतरांचं उडणं बघायचा.
इतर कबुतरं मजा करत आकाशात उडायची, खेळायची, काही तर नवीन ठिकाणी जाऊन परत यायची. पिकुला ते सगळं बघायला आवडायचं, पण त्याच्या मनात खूप खंतही असायची की आपण हे काहीच करू शकत नाही. काही वेळा इतर कबुतरं त्याची चेष्टा करायची, पण त्याचे दोन मित्र — बुलबुल आणि पिंकी — त्याला नेहमी आधार द्यायचे.
एक दिवस गावात जोराचं वादळ आलं. आकाशात काळे ढग होते, जोरदार वारा सुटला आणि विजा कडकडायला लागल्या. सगळी कबुतरं सुरक्षित ठिकाणी पळू लागली. काही कबुतरं मंदिराच्या घंटाघरात जाऊन लपली, पण तेवढ्यात जोरात वारा सुटला आणि दरवाजा आपोआप बंद झाला. आत अडकलेली कबुतरं मदतीसाठी ओरडायला लागली.
हे सगळं पिकुने पाहिलं. त्याला कळालं की त्याचे मित्र पिंकी आणि बुलबुलही आत अडकले आहेत. सगळे मोठे कबुतरं वेगवेगळ्या ठिकाणी लपले होते आणि कोणीही मदतीला येत नव्हतं. पिकुचं काळीज धडधडायला लागलं. त्याला समजलं की आता काहीतरी करायलाच हवं.
त्याने झाडाच्या फांदीवरून खाली बघितलं. पंख पसरले आणि एक दीर्घ श्वास घेतला. त्याचं हृदय धडधडत होतं, पण त्याच्या डोळ्यात ठामपणा होता. “माझ्या मित्रांसाठी मला उडायलाच हवं,” असं तो स्वतःला म्हणाला आणि त्याने उडी घेतली.
पहिल्यांदा त्याला वाटलं की तो कोसळतोय, पण त्याचे पंख आपोआप हालू लागले. थोड्याच क्षणात तो हवेत स्थिर झाला आणि थोडं थोडं उडायला लागला. त्याला खरंच विश्वासच बसत नव्हता की तो उडतोय. त्याचं अंग हलकं वाटत होतं, आणि त्याला खूप आनंद झाला.
तो सरळ मंदिराच्या दिशेने गेला. तिथे पोहचल्यावर त्याने मोठ्याने आवाज करून गावातील लोकांचे लक्ष वेधले. काही वेळातच काही माणसं आली आणि त्यांनी दरवाजा उघडला. सगळी कबुतरे सुरक्षित बाहेर आली आणि पिकुकडे कौतुकाने पाहू लागली.
पिकुचं धाडस पाहून सगळ्यांना आश्चर्य वाटलं. ज्याला उडायलाही भीती वाटायची, त्याने आज सगळ्यांसाठी प्राण धोक्यात घालून मदत केली होती. त्याच्या आईच्या डोळ्यात आनंदाश्रू आले आणि पिकु स्वतःच्या धैर्याचा अभिमान बाळगू लागला. त्या दिवसानंतर पिकु फक्त उडणाऱ्या कबुतरांपैकी एक नव्हता, तो सगळ्यांचा हिरो बनला होता.
