आरव हा एक प्रसिद्ध ट्रॅव्हल ब्लॉगर होता, जो भारतातील विविध डोंगररांगा आणि जंगलांमध्ये फिरुन व्हिडिओ आणि फोटो बनवायचा. अलीकडेच त्याने उत्तराखंडमधील एका अप्रसिद्ध ट्रेकिंग स्पॉटबद्दल व्हिडिओ पोस्ट केला होता, जिथे अवैध खाणकाम सुरू असल्याचा त्याचा दावा होता. त्याचा व्हिडिओ लाखो लोकांनी पाहिला आणि सरकारपर्यंतही तो पोहोचला. पण त्याच रात्री त्याचा एका डोंगरावरून घसरून मृत्यू झाल्याचं समजलं. सर्वांनी हे अपघात मानलं, पण सत्य काही वेगळंच होतं.
पोलिसांनी हा एक अपघात म्हणून फाईल बंद केली. पण आरवच्या बहिणीला, साक्षीला, विश्वास बसत नव्हता, कारण आरव नेहमी काळजीपूर्वक ट्रेकिंग करायचा. तिने आरवचा कॅमेरा, फोन आणि इतर सामान परत मागवून घेतलं. जेव्हा तिने त्याची शेवटची सेल्फी पाहिली, तेव्हा त्यात आरवच्या मागे एक धूसर अनोळखी व्यक्ती दिसत होती. ही सेल्फी काढल्यानंतरच काही मिनिटांतच आरव मरण पावला होता.
साक्षीने तो फोटो क्लिअर करण्यासाठी एका डिजिटल एक्सपर्टची मदत घेतली. फोटो झूम करून स्वच्छ केल्यावर त्या व्यक्तीची छायाचित्र आणि चेहऱ्याचे काही तपशील स्पष्ट दिसू लागले. त्या व्यक्तीच्या नजरा थेट कॅमेऱ्याकडे होत्या, जणू काही त्याला माहीत होतं की तो पकडला जाणार आहे. हे पाहून साक्षीच्या अंगावर शहारा आला. तिला आता खात्री पटली होती की आरवचा मृत्यू हा अपघात नव्हता, तर हत्या होती.
साक्षीने पोलिसांकडे पुन्हा तक्रार दाखल केली पण पुराव्याअभावी केस पुन्हा उघडली गेली नाही. तेव्हाच तिला आरवची एक जुनी हार्ड ड्राइव्ह सापडली, ज्यात त्याने खाणकामाच्या ठिकाणी गुप्तपणे चित्रीकरण केलं होतं. त्या व्हिडिओमध्ये ट्रकांचे आवाज आणि काही लोकांचे संभाषण रेकॉर्ड झालेले होते. हे ऐकल्यानंतर साक्षीने ठरवलं की ती स्वतः या सगळ्या गोष्टींचा शोध घेईल. आता ही फक्त तिच्या भावाच्या मृत्यूची लढाई नव्हती, तर एका मोठ्या गुन्हेगारी जाळ्याविरुद्धची होती.
आरवच्या शेवटच्या सेल्फी आणि व्हिडिओच्या आधारावर साक्षीने त्या परिसरात चौकशी सुरू केली. एका स्थानिक गाईडसोबत ती त्या डोंगरावर गेली जिथे आरवचा मृत्यू झाला होता. गाईडने सांगितलं की तिथे रात्री उशिरा काही ट्रक्स जातात, पण तेथून परत कुणीच येत नाही. त्यानेसुद्धा एकदा फोटो काढायचा प्रयत्न केला होता, पण दुसऱ्या दिवशी त्याचा मेमरी कार्ड गायब झालेला होता. साक्षीला आता खात्री पटली होती की हे काही साधं प्रकरण नाही.
साक्षीने आरवची सेल्फी त्या गाईडला दाखवली आणि त्याने तात्काळ ओळखलं की तो माणूस म्हणजे “धीरज”, जो गावाजवळच राहत होता. धीरजबद्दल सर्वांना वाटत होतं की तो एक साधा मजूर आहे, पण त्याच्याकडे महागडे फोन आणि बाईक असायच्या. काही लोक म्हणायचे की तो रात्री ट्रकसोबत वर जातो आणि पहाटे खाली येतो. साक्षीने ठरवलं की ती धीरजच्या मागावर राहणार आणि पुरावे गोळा करणार. तिने स्वतःची ओळख लपवून एक ट्रॅव्हल ब्लॉगर म्हणून गावात राहायला सुरुवात केली.
पुढील काही रात्री साक्षीने डोंगराच्या पायथ्याशी एक झोपडी भाड्याने घेऊन नजर ठेवायला सुरुवात केली. एका रात्री तिला डोंगरावर ट्रक्स जात असल्याचा आवाज ऐकू आला. तिने लगेच मोबाइल कॅमेरा सुरू केला आणि दूरवरून चित्रीकरण सुरू केलं. ट्रक्सच्या मागे धीरज एका जीपमध्ये जाताना दिसला, तोच चेहरा, तीच सावली. साक्षीने त्याचे फोटो घेतले आणि ते आरवच्या सेल्फीशी जुळवून पाहिले.
पुढच्या दिवशी साक्षी एका जुन्या स्थानिक पत्रकाराला भेटली, जो याआधीही या खाण माफियांवर रिपोर्ट्स लिहीत होता. त्याने सांगितलं की धीरज म्हणजे खऱ्या नावाने “राकेश यादव” आहे, जो दिल्ली आणि राजस्थानमध्ये गुन्हे करून इथे लपून राहत आहे. त्याच्यावर अनेक केसेस आहेत, पण कोणीही पक्के पुरावे कधीच दिले नाहीत. साक्षीने त्याला आरवची सेल्फी आणि रात्रीचं चित्रीकरण दाखवलं. पत्रकार तयार झाला, आता वेळ आली होती एक मोठं स्टिंग ऑपरेशन करण्याची.
त्यांनी ठरवलं की पुढच्या वेळी ट्रक वर जाईल, तेव्हा साक्षी गुपचूप मागून जाईल आणि सर्व गोष्ट चित्रीत करेल. एका स्थानिक पोलिस अधिकाऱ्याची गुप्त मदतही त्यांनी घेतली. प्लान साधा वाटत होता, पुरावे मिळाल्यावर पोलिस तिथे धाड टाकतील. पण ही योजना जितकी सोपी वाटत होती, तितकी नव्हती. कारण ज्यांच्याविरुद्ध ते उभं राहणार होते, ते साधारण गुंड नव्हते, तर गावाच्या बाहेरचं सगळं नियंत्रण त्यांच्याच हातात होतं.
त्या रात्री साक्षी एका ट्रकच्या मागे लपून डोंगरावर पोहोचली. तिथे तिला दिसलं की डोंगर खोदून मोठं खाणकाम सुरू आहे. मोठ्या मशीन, ट्रक आणि मुखवटे घातलेले माणसं तिथे काम करत होते. तिथेच धीरज उर्फ राकेश आला आणि तो मोबाईलवर आरवच्या नावाचा उल्लेख करत रागाने बोलत होता. साक्षीला आता खात्री होती, यानेच आरवला मारलं कारण त्याने सगळं उघड करण्याची धमकी दिली होती.
साक्षीने तिथलं संपूर्ण चित्रीकरण केलं आणि राकेशचे संवादही रेकॉर्ड केले. पण अचानक एक माणूस तिला पाहतो आणि मोठ्यानं आवाज करतो. साक्षी पळू लागते, पण डोंगर उतरताना ती घसरते आणि जखमी होते. त्या क्षणी पोलिसांची टीम, पत्रकाराने दिलेल्या माहितीवरून, तिथे धाड घालते आणि राकेशसह सर्व गुन्हेगारांना अटक करते. पोलिसांना तिथे अनेक अवैध कागदपत्रं आणि उपकरणं सापडतात.
साक्षीला हॉस्पिटलमध्ये दाखल केलं जातं आणि तिच्यावर उपचार सुरू होतात. दुसऱ्या दिवशी बातम्यांमध्ये येतं: “ब्लॉगर आरवचा मृत्यू अपघात नव्हता, त्याच्या बहिणीने माफियांचा भांडाफोड केला.” आरवचा केस पुन्हा उघडला जातो आणि राकेशवर खुनाचा खटला दाखल होतो. न्यायालयात साक्षीने दिलेल्या व्हिडिओ आणि फोटो पुराव्यांमुळे सर्व गुन्हेगारांना जन्मठेपेची शिक्षा होते. आरवची शेवटची सेल्फी न्याय मिळवण्याचं शस्त्र ठरते.
ती सेल्फी आता फक्त एक फोटो नव्हती, ती एक जिवंत साक्षी होती. साक्षीने आरवचा ब्लॉग पुढे सुरू ठेवायचं ठरवलं, पण आता ती फक्त ट्रॅव्हल नाही, तर सत्य शोधणाऱ्या कथाही पोस्ट करत होती. त्या फोटोतील सावलीनं अनेकांचे आयुष्य बदललं. पोलिस आणि मीडियालाही मान्य झालं, जर ती शेवटची सेल्फी नसती, तर हा गुन्हा कधीच उघड झाला नसता. आरव जरी या जगात नव्हता, पण त्याची बहिण त्याचं स्वप्न पूर्ण करत होती.
