चेटकीण

home / चेटकीण

रात्रीचा अंधार गडद झाला होता. गावाच्या टोकाला असलेल्या जुन्या वाड्याभोवती एक विचित्र शांतता पसरली होती. वाऱ्याचा मंद सुसाटा झाडांच्या पानांना हलवत होता, आणि त्यातून येणारा आवाज एखाद्या कुजबुजल्यासारखा भासत होता. गावकरी या वाड्याला “चेटकीणचा वाडा” म्हणत. त्याचं कारण होतं, शतकानुशतके जुन्या असलेल्या या वाड्याशी जोडलेली एक भयानक कथा. असं म्हणतात की, तिथं एक चेटकीण राहायची, जी रात्रीच्या अंधारात गावात फिरत असे आणि ज्याचं नाव ऐकताच लोकांच्या अंगावर काटा यायचा. तिचं नाव होतं सावित्रीबाई, पण गावकरी तिला फक्त “चेटकीण” म्हणत.

काही वर्षांपूर्वी गावात एक तरुण मुलगा आला होता, नाव होतं अर्जुन. तो शहरातून गावात आला होता, आपल्या आजीच्या घरी राहायला. अर्जुनला गावातल्या गोष्टी आणि कथा ऐकायला खूप आवडायचं. तो नेहमी गावातल्या जुन्या लोकांशी बोलत असे आणि त्यांच्या गोष्टी ऐकत असे. एकदा रात्री गावातल्या एका वृद्धाने त्याला चेटकीणीची कथा सांगितली. “अर्जुन, त्या वाड्यापासून लांब राहा,” वृद्धाने सावध केलं, “ती चेटकीण अजूनही तिथं आहे. रात्री ती गावात फिरते आणि ज्याच्यावर तिची नजर पडेल, त्याचं आयुष्य उध्वस्त होतं.” अर्जुनला ही गोष्ट खोटी वाटली. त्याला वाटलं, ही फक्त गावकऱ्यांनी पसरवलेली अफवा आहे.

पण अर्जुनचं मन उत्सुक “चेटकीण” खरी आहे की खोटी, हे शोधण्यासाठी धडपडत होतं. एका रात्री, जेव्हा चंद्र आकाशात अंधूक दिसत होता आणि गावात सगळीकडे शांतता होती, अर्जुनने ठरवलं की तो वाड्याकडे जाणार. त्याने एक कंदील आणि एक छोटी कुर्‍हाड घेतली आणि वाड्याच्या दिशेने निघाला. रस्ता अंधारात बुडाला होता, आणि प्रत्येक पावलागणिक त्याच्या मनात एक अनामिक भीती वाढत होती. पण त्याचं कुतूहल त्याच्या भीतीवर मात करत होतं. वाड्याच्या जवळ पोहोचताच त्याला एक विचित्र गंध आला, जणू काही कुजलेल्या फुलांचा आणि जुन्या लाकडाचा मिश्रित वास.

वाड्याचा दरवाजा मोडकळीस आला होता. त्याने हळूच दरवाजा ढकलला, आणि आतून एक थंड हवेचा झोत त्याच्या चेहऱ्यावर आदळला. आतलं वातावरण इतकं भयाण होतं की, अर्जुनच्या अंगावर शहारा आला. कंदिलाच्या मंद प्रकाशात त्याला धूसर भिंती आणि कोळ्यांच्या जाळ्यांनी झाकलेली खोली दिसली. खोलीच्या मध्यभागी एक मोठी पेटी होती, ज्यावर विचित्र नक्षी कोरलेली होती. अर्जुनच्या मनात विचार आला, की ही पेटी कदाचित चेटकीणीचं रहस्य लपवत असेल. त्याने हळूहळू पेटीकडे पावलं टाकली, पण त्याचवेळी त्याला खोलीत कुणाची तरी हालचाल जाणवली.

अर्जुनच्या मागे एक सावली सरकली. त्याने मागे वळून पाहिलं, पण तिथं कोणीच नव्हतं. त्याचं हृदय जोरजोरात धडकत होतं. त्याने स्वतःला सावरलं आणि पेटी उघडण्याचा प्रयत्न केला. पेटीचं झाकण जड होतं, पण त्याने सगळी ताकद लावून ते उघडलं. आतमध्ये एक जुनी डायरी आणि एक काळ्या रंगाचा दगड होता. डायरीच्या पानांवर विचित्र अक्षरं कोरलेली होती, जी त्याला समजत नव्हती. पण दगडाला स्पर्श करताच त्याला एक थंड झटका बसला, आणि खोलीत एक भयानक किंचाळी घुमली.

त्या किंचाळीने अर्जुन थरथर कापायला लागला. त्याने कंदील हातात धरला आणि मागे वळलं. तिथं, खोलीच्या एका कोपऱ्यात, एक आकृती उभी होती. ती सावित्रीबाई होती, चेटकीण. तिचे डोळे लाल भडक होते, आणि तिच्या चेहऱ्यावर एक भयंकर हास्य होतं. तिचे केस लांब आणि काळे होते, जे हवेत तरंगत होते. “तू माझी पेटी उघडलीस,” ती खर्ज आवाजात म्हणाली, “आता तुझं आयुष्य माझं आहे.” अर्जुनला काही बोलायची संधीच मिळाली नाही. त्याने कुर्‍हाड उचलली, पण ती हवेतच थांबली, जणू काही अदृश्य शक्तीने त्याचा हात पकडला होता.

चेटकीण हळूहळू त्याच्याकडे येत होती. तिच्या प्रत्येक पावलाने खोलीतला अंधार अधिक गडद होत होता. अर्जुनने डायरी हातात घेतली आणि ती उघडली. त्याला एक पान दिसलं, ज्यावर मराठीत काही मंत्र लिहिले होते. त्याने घाईघाईने ते मंत्र वाचायला सुरुवात केली. प्रत्येक शब्दासह चेटकीणीचा चेहरा अधिकच विकृत होत होता. ती किंचाळत होती, पण अर्जुन थांबला नाही. त्याने शेवटचा मंत्र पूर्ण केला, आणि अचानक एक प्रचंड प्रकाश खोलीत पसरला. चेटकीण एका किंकाळीत गायब झाली, आणि खोलीत शांतता पसरली.

अर्जुनच्या हातातली डायरी खाली पडली. त्याचं शरीर थरथरत होतं, आणि त्याला स्वतःच्या श्वासांचा आवाज स्पष्ट ऐकू येत होता. त्याने कंदील उचलला आणि खोलीबाहेर पळत सुटला. वाड्याबाहेर येताच त्याला ताज्या हवेचा झोत लागला. त्याने मागे वळून पाहिलं, पण वाडा आता शांत होता, जणू काही काहीच घडलं नव्हतं. गावात परतल्यावर त्याने कोणालाच काही सांगितलं नाही. पण त्याच्या डोळ्यांमधली भीती गावकऱ्यांना काहीतरी भयंकर घडलं असल्याचं सांगत होती.
काही दिवसांनी गावात एक नवीन गोष्ट पसरली. वाड्याभोवतीचा अंधार कमी झाला होता, आणि रात्री फिरणारी सावली आता दिसत नव्हती. गावकऱ्यांना वाटलं, की चेटकीणीचा शाप संपला आहे. पण अर्जुनला माहीत होतं, की ती डायरी आणि तो दगड अजूनही तिथं आहे. त्याने ठरवलं, की तो पुन्हा कधीही त्या वाड्याकडे जाणार नाही. पण रात्री, जेव्हा तो झोपायचा, तेव्हा त्याला त्या चेटकीणीचे लाल डोळे आणि भयंकर हास्य स्वप्नात दिसायचं.

वर्षानुवर्षे ही कथा गावात पसरत राहिली. काहींना वाटायचं, की अर्जुनने चेटकीणीला खरोखरच नष्ट केलं होतं, तर काहींना वाटायचं, की ती अजूनही वाड्यात लपून बसली आहे, योग्य वेळेची वाट पाहत आहे. गावकरी आजही त्या वाड्यापासून लांब राहतात, आणि रात्री तिथं जाण्याची हिंमत कोणीच करत नाही. अर्जुन गाव सोडून गेला, पण त्याने ती डायरी आणि दगड गावातल्या एका जुन्या मंदिरात ठेवला, जिथं तो सुरक्षित राहील असं त्याला वाटलं.

पण काही रात्री, जेव्हा चंद्र अंधूक असतो आणि वारा मंद सुसाटतो, तेव्हा गावातल्या काही जणांना वाटतं की त्यांनी वाड्याकडून येणारी एक किंचाळी ऐकली. काहींना वाटतं, की चेटकीण अजूनही जिवंत आहे, आणि ती आपल्या पुढच्या शिकारीची वाट पाहत आहे. गावातल्या मुलांना ही कथा सांगितली जाते, आणि त्यांना सावध केलं जातं, की वाड्यापासून लांब राहावं. पण काही कुतूहलप्रिय मुलं, अर्जुनसारखीच, त्या वाड्याकडे आकर्षित होतात.
आजही तो वाडा तिथंच उभा आहे, जुनाट आणि भयाण. त्याच्या भिंतींमध्ये अनेक रहस्यं दडलेली आहेत, आणि त्यातली सगळ्यात मोठी रहस्यं आहे सावित्रीबाई, चेटकीण. तिची कथा कधीही संपत नाही, कारण प्रत्येक पिढी तिला नव्याने शोधते, आणि प्रत्येक शोधात ती अधिकच भयानक होत जाते. अर्जुनने तिला पराभूत केलं असलं, तरी तिचा आत्मा अजूनही त्या वाड्यात भटकत असल्याची खात्री गावकऱ्यांना आहे.

काही जण म्हणतात, की चेटकीण फक्त एक कथा आहे, गावकऱ्यांनी पसरवलेली अफवा. पण जे त्या वाड्यात गेले आणि परत आले, त्यांच्या डोळ्यांमधली भीती खोटी नव्हती. अर्जुन आता गावात नाही, पण त्याने मागे ठेवलेली डायरी आणि दगड अजूनही त्या मंदिरात आहे, आणि त्यांच्याभोवती एक अनामिक शक्ती आहे असं म्हणतात. गावकरी त्या मंदिरात जायला घाबरतात, पण काही जणांना वाटतं, की एक दिवस कोणीतरी ती डायरी पुन्हा उघडेल, आणि चेटकीण परत येईल.

ही कथा गावातल्या प्रत्येक घरात सांगितली जाते, आणि प्रत्येकवेळी ती ऐकणाऱ्याच्या मनात एक नवीन भीती जन्म घेते. सावित्रीबाई, चेटकीण, तिच्या वाड्यात अजूनही आहे, आणि ती कदाचित कधीही जाणार नाही. तिची कथा, तिचं रहस्य, आणि तिची भीती गावात कायम राहील, आणि जोपर्यंत तो वाडा उभा आहे, तोपर्यंत चेटकीणीची कथा जिवंत राहील.